سیستم های اعلام حریق

شرکت ايمن آسيا با يك دهه سابقه درخشان در اجرايي سیستم های اعلام و اطفاء حریق و استفاده از کادر فنی مجرب و همچنین مهندسین با سابقه و در کنار آن ها مدیریت پروژه قوي و همچنبن استفاده از کالاهای با کیفیت و مورد تایید سازمان های ذی صلاح اطمینان خاطر را برای مشتری تضمین میکند.

سیستم اعلام حریق

1. اجزای اصلی سیستم اعلام حریق:

یک سیستم اعلام حریق معمولاً از اجزای زیر تشکیل شده است:

دتکتورها (Detectors):
- دتکتور دود (Smoke Detector): دود ناشی از حریق را تشخیص می‌دهد. انواع آن شامل:
  - دتکتور نوری (Optical): برای تشخیص دودهای قابل مشاهده.
  - دتکتور یونیزاسیون (Ionization): برای تشخیص دودهای نامرئی.
- دتکتور حرارت (Heat Detector): افزایش دما یا نرخ تغییر دما را تشخیص می‌دهد. انواع آن شامل:
  - دتکتور حرارت ثابت (Fixed Temperature): در دمای مشخص فعال می‌شود.
  - دتکتور نرخ افزایش دما (Rate-of-Rise): افزایش سریع دما را تشخیص می‌دهد.
- دتکتور شعله (Flame Detector): اشعه‌های UV یا IR ناشی از شعله را تشخیص می‌دهد.
شاسی اعلام حریق (Manual Call Point):
- توسط افراد برای فعال‌سازی دستی سیستم اعلام حریق استفاده می‌شود.
پنل کنترل (Control Panel):
- مغز سیستم اعلام حریق که اطلاعات را از دتکتورها دریافت کرده و سیستم را مدیریت می‌کند.
آژیرها و چراغ‌های هشدار (Alarms):
- برای اعلام خطر به ساکنین یا پرسنل استفاده می‌شوند.
ماژول‌های ارتباطی (Communication Modules):
- برای ارسال سیگنال به سیستم‌های اطفاء حریق یا مراکز کنترل.

2. انواع سیستم‌های اعلام حریق:

سیستم‌های معمولی (Conventional Fire Alarm Systems):
- مناطق مختلف ساختمان به صورت زون‌بندی (Zone) تقسیم می‌شوند.
- هر زون شامل چندین دتکتور و شاسی است.
- در صورت فعال‌سازی، تنها زون مربوطه در پنل کنترل مشخص می‌شود.
- مناسب برای ساختمان‌های کوچک تا متوسط.
سیستم‌های آدرس‌پذیر (Addressable Fire Alarm Systems):
- هر دتکتور و شاسی یک آدرس منحصر به فرد دارد.
- محل دقیق حریق در پنل کنترل نمایش داده می‌شود.
- قابلیت برنامه‌ریزی و انعطاف‌پذیری بالا.
- مناسب برای ساختمان‌های بزرگ و پیچیده.
سیستم‌های بی‌سیم (Wireless Fire Alarm Systems):
- از ارتباط بی‌سیم بین دتکتورها و پنل کنترل استفاده می‌کند.
- مناسب برای مکان‌هایی که نصب سیم‌کشی دشوار است.

3. نحوه عملکرد سیستم اعلام حریق:

تشخیص حریق:
- دتکتورها (دود، حرارت یا شعله) یا شاسی‌های اعلام حریق فعال می‌شوند.
- سیگنال به پنل کنترل ارسال می‌شود.
پردازش اطلاعات:
- پنل کنترل سیگنال را پردازش کرده و محل حریق را تشخیص می‌دهد.
اعلام خطر:
- آژیرها و چراغ‌های هشدار فعال می‌شوند.
- در صورت وجود سیستم اطفاء حریق، سیگنال فعال‌سازی به آن ارسال می‌شود.
ارتباط با مراکز کنترل:
- در صورت نیاز، سیگنال به مراکز کنترل خارجی (مانند آتش‌نشانی) ارسال می‌شود.

4. استانداردهای سیستم اعلام حریق:

NFPA 72 (National Fire Alarm and Signaling Code): استاندارد بین‌المللی برای طراحی، نصب و نگهداری سیستم‌های اعلام حریق.
EN 54 (European Standard): استاندارد اروپایی برای سیستم‌های اعلام حریق.
ISO 7240 (International Standard): استاندارد بین‌المللی برای سیستم‌های اعلام حریق.

5. نکات طراحی سیستم اعلام حریق:

محل نصب دتکتورها:
- دتکتورهای دود: روی سقف و با فاصله مناسب از دیوارها.
- دتکتورهای حرارت: در محیط‌هایی که احتمال تولید دود کم است.
- دتکتورهای شعله: در محیط‌های باز یا با خطر شعله‌ورزی سریع.
زون‌بندی:
- تقسیم ساختمان به مناطق مجزا برای تشخیص دقیق‌تر محل حریق.
تست و نگهداری:
- تست دوره‌ای دتکتورها و سیستم‌ها برای اطمینان از عملکرد صحیح.
- تعویض باتری‌ها و بررسی اتصالات.

6. ارتباط سیستم اعلام حریق با سیستم‌های اطفاء حریق:

FM 200 و CO₂: سیستم اعلام حریق می‌تواند به صورت خودکار یا دستی سیستم اطفاء حریق را فعال کند.
- در صورت تشخیص حریق توسط دتکتورها، سیگنال به پنل کنترل ارسال شده و سیستم اطفاء حریق فعال می‌شود.
- در برخی موارد، تأخیر زمانی (Delay) برای تخلیه افراد قبل از فعال‌سازی سیستم اطفاء حریق در نظر گرفته می‌شود.

نتیجه‌گیری:

سیستم اعلام حریق یک جزء حیاتی در ایمنی ساختمان‌ها است که با تشخیص به‌موقع حریق، امکان فعال‌سازی سیستم‌های اطفاء حریق مانند FM 200 یا CO₂ را فراهم می‌کند. انتخاب نوع سیستم (معمولی، آدرس‌پذیر یا بی‌سیم) و طراحی دقیق آن بر اساس استانداردهای بین‌المللی، تضمین‌کننده عملکرد مؤثر و ایمنی افراد و تجهیزات است.